Anja Tol: ‘Bij de landing stond mijn been in een driehoek’
In deze rubriekhandbalster Anja Tol voor het voetlicht. Ze speelde tien jaar bij eredivisionist VOC en dacht dit (derde) seizoen bij HV KRAS/Volendam in de Hoofdklasse te gaan oogsten. Maar twee maanden geleden scheurde de rechteropbouwster haar voorste kruisband af, waarmee het niet meer ‘begin seizoen’ was maar meteen ‘einde seizoen’. Drie weken geleden werd zij geopereerd.
Wanneer en hoe gebeurde het?
,,Op 18 september, tijdens de Zalm Cup, een toernooi hier in eigen dorp. Dat was onderdeel van de voorbereiding op het seizoen. Ik was topfit, ben nog nooit zo fit geweest, ook niet in mijn tijd als selectiespeelster bij VOC.
Dat had alles te maken met het zogeheten ‘Sportvasten’ wat ik deed bij Michel van Halderen. Dat is een dieet met een trainingsschema, waarbij het lichaam in plaats van suiker juist vet gaat verbranden, waardoor het uithoudingsvermogen zich verbeterd.”
,,Omdat ik mijn vakantie in oktober had gepland, trainde ik in de vakantietijd gewoon door. Ik zat zó lekker in mijn vel, dat wilde ik zo houden. De verwachting voor dit seizoen waren hooggespannen. We waren gepromoveerd naar de Hoofdklasse en er kwamen naast Ruud van den Broeck als trainer nieuwe speelsters van VOC bij, dus we konden samen een gooi doen naar het kampioenschap. Ik dacht: nu gaat eindelijk gebeuren wat al tegen mij gezegd werd toen ik op mijn veertiende besloot bij Volendam weg te gaan en naar VOC vertrok: dat Volendam met de vrouwen naar een hoger niveau gaat.”
Maar toen?
,,Ik maakte een schijnbeweging en was voorbij de tegenstandster, vervolgens maakte ik een sprongschot en kreeg een klein duwtje. Dat gebeurt wel vaker, maar nu zag ik bij de landing dat mijn onderbeen en bovenbeen in een driehoek stonden. De pijnprikkels vanuit mijn hersenen waren toen nog onderweg, want toen ik op de grond lag, wist ik niet meer hoe ik het had…”
Ben je al eens eerder langdurig geblesseerd geweest?
,,Nee, nog nooit. En zoiets als dit had ik ook eerder verwacht in de periode dat ik veel intensiever handbalde zoals bij VOC. Daar heb ik dit wel zien gebeuren bij medespeelsters. Daarom wist ik nu ook meteen dat het om mijn kruisband ging. Ik wist dat het goed fout was, maar wilde het niet weten, hoopte op weg naar de orthopeed dat het meeviel. Want je weet dat je sowieso negen maanden uit de roulatie bent.”
Juist op het moment van oogsten…?
,,Daarom had ik ook moeite met de acceptatie. Ik ging van een werkweek van zes dagen en vijf dagen sporten, naar nul. Mijn voorste kruisband was afgescheurd, de meniscus ingescheurd en er zat vocht in het bot. Ik moest eerst op krukken lopen, rusten en oefeningen doen, om de binnenband te laten herstellen en het vocht te laten afnemen.”
,,Ik putte kracht uit de interesse die getoond werd door zoveel mensen, van vriendinnen en handbalmeiden van hier en van VOC. Sommige hebben hetzelfde meegemaakt. Zoals ook enkele spelers van de mannenploeg knieproblemen hebben. En de trainer gaf me het vertrouwen. ‘Wij wachten op jou’, zei hij. Dat doet je allemaal erg goed. Want ik moest echt afkicken: mijn dagen waren van ’s ochtends tot ’s avonds ingevuld en nu kwamen de muren op me af, ik werd gek.”
Ging je daarna wel bij de wedstrijden kijken?
,,Zeker, dat was een uitje voor mij, dan kon ik even de deur uit. Het was tegelijkertijd heel moeilijk, want je denkt wel in het begin: hé, dat is mijn positie, ik had daar zó graag gestaan. Ik had écht het plezier weer terug in het handbal, dat was ik een beetje kwijtgeraakt. Omdat ik eigenlijk m’n hele jeugd in de zaal heb doorgebracht, dagelijks trainen en op zaterdagavond spelen. Ik heb ‘de dijktijd’ overgeslagen. En daar heb ik ook bewust voor gekozen en geen spijt van. Ik ben heel blij dat ik alles als sporter heb meegemaakt, maar op een gegeven moment was het genoeg. Ik studeerde naast het handbal en mijn werk bij het UWV ook nog eens Strafrecht, dus dat viel niet langer te combineren. Daarom speelde ik op eigen verzoek in het tweede van VOC en ben ik ook terug gegaan naar Volendam.”
,,Eerlijk gezegd denk ik ook dat deze ernstige blessure mij niet voor niets overkomt. Ik deed zoveel tegelijk, ik moest gewoon pas op de plaats maken. Als het minder heftig was geweest, had ik waarschijnlijk niet de rust genomen die ik nu noodgedwongen moest nemen.”
,,In het begin dacht ik regelmatig: ik drink een wijntje met vriendinnen en dan voel ik me weer even goed. Maar dat lost tijdelijk op. Had ik ook twijfels: kom ik nog wel terug op niveau? Maar dat heb ik niet meer. Inmiddels heb ik het geaccepteerd en ga ook alle wedstrijden mee. Ergens hoop ik dat ik de nacompetitie nog meedoe. Ik weet ook dat er een moment komt dat de revalidatie even stilstaat, maar het gaat nu boven verwachting snel en dat motiveert enorm. Ik ben al aan het fietsen en doe aan krachttraining, kan m’n been negentig graden buigen. Terwijl ik nog maar op drie weken zit.”
,,Wat ze bij de operatie hebben gedaan? Ze pompen je knie op ter grootte van een voetbal, spuiten alles schoon en bij mij hebben ze een pees uit de hamstring en uit mijn lies gehaald, en die samen net zo lang dubbelgevouwen tot het 10 millimeter dik was en dat als kruisband geplaatst.”
