'Eerst kwam de handbal, daarna pas andere dingen'
Bert Zoutberg en zijn vrouw Gaar ‘Knobbel’ Schilder zijn al jaren te vinden rond de Volendamse handbalvereniging. Het echtpaar doet in gesprek met KRAS/Volendam herinneringen op. Een verhaal over prachtige mensen, familie en passie voor de sport.
Gaar begon op haar veertiende jaar, samen met haar vriendinnen van rond de Kloosterbuurt in Volendam, met handballen. “In eerste instantie trainden wij als meisjes op een voetbalveld. Later mochten we pas in de hal en kwamen we bij ‘het Gouwtje’ terecht. Dat was in de strenge winter van 1962. De beginjaren waren prachtig met onder andere Jannig Eijlers, Trijn Piep, Lies Brak en de zusjes Karregat. Als de heren te weinig spelers hadden om een team te vormen, speelden we als meisjes ook met de heren mee. Ik denk daarbij bijvoorbeeld aan mannen als Cas, Siem en de witte van Madoet.”
Gaar speelde in het eerste damesteam en herinnert zich dat het team werd getraind door Annie Meeuwsen, met Jan ‘Brak’ Kwakman als invalcoach. “Prachtmensen”, vertelt Gaar. “Met een aantal dames uit het eerste maakte ik ook ‘het Gouwtje’ schoon. Ik zie al die smerige deuren nog voor me. Die duwden spelers namelijk dicht met hun schoenen. En ook de toiletten namen we zelf onder handen. Door een versleten schouder kan ik dat nu niet meer.”
Lijnrechter
Nadat Gaar tijdens een dansavond bij de school van Spruitje haar huidige man Bert Zoutberg leerde kennen, werd hij gelijk ingelijfd door de familie die HV KRAS/Volendam heet. Hij werd chauffeur van het eerste damesteam. Doordat hij eigenlijk altijd aanwezig was bij de wedstrijden werd hij niet veel later benoemd tot lijnrechter, een functie die in de jaren ’60 nog bestond in het handbal. Taken die hij met plezier heeft verricht.
Vervelen
Bert kwam na zijn pensioen Jan Brak weer tegen. “Dat was een jaar of negen geleden. Hij vroeg me of ik me niet verveelde als pensionaris. Hij had nog wel een mooi klusje voor me. De handbal kon namelijk nog wel wat extra hulp bij de bordenploeg gebruiken.” Omdat dit een leuke groep bleek te zijn, dat zich bezighoudt met het plaatsen van sponsorborden op wedstrijddagen, zit Bert er nog steeds bij. Eerst alles gezamenlijk neerzetten en na afloop alles weer opruimen. “En daarna nog even bij elkaar zitten onder het genot van een biertje.”
Mankement
Een tijd terug leek er een einde te komen aan de vrijwilligersactiviteiten van Bert. Zijn gezondheid ging steeds verder achteruit. Nadat eerst werd gedacht aan een mankement aan het hart, kreeg hij het vreselijke nieuws dat na tien jaar de darmkanker weer terug was. Hoewel er eerder al een stuk dikke darm werd verwijderd, was het nog mogelijk om wederom een stuk weg te halen. Een stoma bleef hem gelukkig bespaard en na korte tijd was hij weer als vrijwilliger actief. Overigens niet alleen bij KRAS/Volendam. Ook haalt hij voor de ‘Zangertjes van Volendam’ oud papier op.
Altijd mijn passie
Gaar is op haar beurt ook nog altijd betrokken bij de vereniging. Zo geeft zij samen met Maart Admiraal training aan de jeugd van zes, zeven en acht jaar. “Handbal is altijd mijn passie geweest. Eerst kwam de handbal, daarna was het pas tijd voor andere dingen”, vertelt Gaar. Bert vult aan: “Mijn moeder geloofde niet eens dat iemand zo gepassioneerd kon zijn door sport.”
Ook Gaar is naast haar inzet bij KRAS/Volendam nog actief bij een andere organisatie. Op maandag en woensdag snijdt ze brood voor de bewoners van verpleeghuis het St. Nicolaashof, terwijl ze op dinsdag eten rondbrengt bij de mensen in een van de twee tehuizen. “Maar dit hoef je allemaal niet te vertellen hoor”, besluiten Gaar en Bert hun verhaal.
Tekst: Handbal Volendam / Jaap Buijs
