Het onmogelijke blijkt mogelijk…
Artikel uit de Nivo
Het Volendam-legioen schraapte nog eens de kelen, het kon niet meer misgaan en trainer Geert Hinskens ging in de laatste minuut van de bekerfinale even met de hand door het haar, turend naar de grond. ,,Dan besef je dat-ie binnen is. Dan schieten in korte tijd het hele seizoen door je hoofd, met welke groep je bent begonnen. En we geen idee hadden van wat we in huis hadden.” Zo vaak sprongen en zongen Volendam-spelers op dezelfde vloer, in de tijd dat de prijzen met grote regelmaat werden gepakt. Deze was totaal onverwacht, vandaar dat de spelers donderdag uit hun dak gingen na het laatste fluitsignaal. Nieuwe, spontane, vreugde, die twee dagen later een nimmer gedacht vervolg zou krijgen. HV KRAS/Volendam plaatste zich door de nederlaag van landskampioen Aalsmeer voor de best-of-three van de nieuwe landstitel.
De laatste keer dat de bekerfinale werd gespeeld – tussentijds gebeurde dat niet vanwege de coronasituatie – was in 2019. Toen hoste Hinkens nog over het veld met de beker, als speler van KRAS/Volendam. Afgelopen zomer kwam hij terug naar het dorp, als trainer. Twee weken geleden leed Volendam in De Opperdam een kansloze nederlaag tegen Aalsmeer (21-33), maar die ploeg verslikte zich vervolgens thuis in Hurry Up, terwijl Volendam met hulp van het reeds voor de finale geplaatste Lions kon en mocht winnen. Datzelfde Lions sloeg zaterdag in een rechtstreekse confrontatie de aanval van Aalsmeer af en kreeg wat het wilde: Volendam als tegenstander in de finale om de landstitel. Volendam won zelf ruim van nummer laatst Tachos.
,,We hebben vijf keer gespeeld tegen Lions en drie keer gewonnen. Lions is favoriet, maar laat ze maar komen”, zei Hinskens, die zo trots als een pauw was donderdagavond in het Topsportcentrum van Almere. ,,Tegen Aalsmeer zat er best veel druk op en speelden sterkhouders als Jordy Baijens, Lucas Schneider en José Pocas misschien wel hun minste wedstrijd van het jaar. Dan is het heel knap dat je dat kunt verwerken en het anderhalve week later kunt omzetten in wat ze in deze bekerfinale lieten zien. Dat verbaast zelfs een trainer wel eens.”
Dat Hurry Up een paar dagen eerder Aalsmeer in diens eigen hal een vreselijke tik gaf, boezemde kennelijk geen angst in. Volendam leidde bij rust met 12-11. Gaandeweg groeide doelman Evan de Lange, achttien jaar nog maar, uit tot uitblinker. En op de hoeken waren Pocas en Robin Nagtegaal zeer trefzeker. Omdat Jeroen Roefs vroeg in de tweede helft met een (zwaar bestrafte) derde tijdstraf en rood naar de kant moest – en eerste cirkelspeler Evert Kooijman geblesseerd aan de kant zat – kreeg de onervaren jongeling Roy Loch veel speelminuten. Volendam raakte niet in paniek en hield de marge in stand (29-25). Hinskens: ,,Van de groep basisspelers van vorig seizoen bleef alleen Jordy Baijens over, anderen werden voor de leeuwen gegooid, terwijl ze vorig jaar veel minder speelden.” Bovendien zag Hinskens Zlatko Pavicevic gedurende het seizoen vertrekken, de Duitser Oskar Schöll raakte langdurig geblesseerd én international Evert Kooijman viel regelmatig weg. ,,Als je dan ziet hoe ze deze finale spelen, supersolide. Voor zo’n ploeg is dit een waanzinnige prestatie. Ze speelden alsof ze al wisten hoe ze met dit bijltje moesten hakken. De ploeg heeft zo’n groei doorgemaakt: we waren al blij met dit seizoen en dan is dit een bekroning. De finale om de landstitel halen is een bonus.”
Hinskens en de achttienjarige De Lange kwamen van de zomer over van Quintus. ,,Voor zo’n finale heb je uiteraard meer spanning en je neemt allerlei scenario’s door”, zei Hinskens. ,,Maar het loopt toch altijd even anders. Ik ben in de coaching vrij rustig gebleven en dat is voor de groep wel goed geweest. Ik besef het nog niet helemaal. Ik denk dat ik over een paar weken, als alles voorbij is, pas ga beseffen wat er is gebeurd en hoe dit proces is geweest als trainer in plaats van als speler. Dit is zo’n mooie ploeg, met een goede sfeer, geen gezeik. En er zit zoveel veerkracht en wil in deze ploeg.”
Jordy Baijens was de enige speler van dit KRAS/Volendam die in 2019 ook de beker won. Toen in een heel andere rol, die van hoekspeler. ,,Dan ben je toch minder in het spel betrokken, hoewel wij dat in deze finale wel deden. We zetten veel druk in de opbouw, dan moet de tegenstander gaan schuiven en komt er ruimte op de hoeken. En onze jongens misten nauwelijks. Als opbouwer mag je schieten, acties maken en een beetje de lijnen uitzetten, dat vind ik toch leuker. Dat heb ik de vorige zomer ook aangegeven bij de nieuwe trainer. Ik wilde – na zoveel jaren op de hoek – wel eens wat anders. Dus dan is het of een andere club zoeken of een ander land. Maar verkassen en het proberen in bijvoorbeeld de Tweede Bundesliga, dat had ik allang uit mijn hoofd gezet. En ik heb het bij Volendam heel erg naar mijn zin.” Hij woont er al zeven jaar, inmiddels dicht bij het FC-stadion. ,,Ik voel me thuis in het dorp.”
Baijens was als hoekspeler veelal razendsnel in de break. Als opbouwer is hij een slangenmens, wringt zich vaak langs meerdere tegenstanders om vervolgens te scoren. ,,Dat is een beetje mijn ding. Ik kan onverwachtse dingen doen. Tegen Aalsmeer kwam ik er laatst niet doorheen, ging van afstand schieten maar daar ligt niet mijn kracht. Ik maakte fout op fout, Aalsmeer-spelers zochten mij ook op als ik verdedigde, om een tijdstraf uit te lokken.” Zijn broer, uitkomend voor de Duitse Bundesligaclub Hamburg, maakte al furore op het EK en WK. ,,Of hij me belt na zo’n wedstrijd? Hij stuurt wel eens berichtjes na een wedstrijd, niet over de negatieve maar de positieve dingen. Hij geeft soms ook tips, nu ik in de opbouwrij speel. Bijvoorbeeld dat ik soms te graag wil en iets vaker de rust moet bewaren. Dat heb ik in de bekerfinale al weer wat beter gedaan dan in de voorgaande wedstrijden.” Lachend: ,,Het is wel handig om te hebben, een broer in de Bundesliga.” ,,Dit hadden we totaal niet verwacht”, zei Baijens uigelaten na de bekerwinst. ,,Daarom is ons seizoen al geslaagd. Maar we willen nog wel graag het toetje”, keek hij met glinstering in de ogen.
Twee dagen later werd duidelijk dat het dessert op het menu staat. Verderop ging Man of the Match Evan de Lange met allerlei mensen op de foto. Achttien jaar nog maar. ,,Ik ben sprakeloos, dit is echt geweldig, die sfeer.” Na het vertrek van Dennis Schellekens en Rob Goudriaan kwam De Lange met coach Hinskens mee, samen met de Schotse doelman Craig McClelland. ,,Keeperstrainer Gerrie Eijlers begeleidt ons supergoed, de ervaring die hij meebrengt is enorm. We hadden meteen een klik met z’n drieën en we zijn altijd hard voor en met elkaar blijven werken. Als keepers moeten we zorgen dat we samen winnen. Dan zit de één lekker in de wedstrijd, dan de ander. Hij heeft een andere stijl van keepen en zo vullen we elkaar aan. Dat snelle Schotse accent? We wonnen ook nog eens samen, dus dat scheelt”, lachte De Lange. ,,Ik kwam naar Volendam om de beste keeper van Nederland te worden, dus aan de ene kant had ik nooit verwacht hier te staan. Ik wilde leren van Gerrie en Craig. Maar als gevraagd wordt om er te staan, dan móet je er staan, dan maakt leeftijd niet meer uit.”
Donderdag stond er héél veel in het doel. Na enkele fantastische reddingen nam De Lange telkens het Volendamse publiek mee, opzwepend. ,,Dan is uitstraling in het veld belangrijk. Je moet de bank en het publiek af en toe meenemen, zeker in zo’n finale. Ik ben dankbaar voor de kansen die ik krijg. De dekking excelleerde, de aanvallers scoorden. En dan het publiek dat zo meeleefde: dit zit wel in de buurt van een van de mooiste dagen van mijn nog jonge leven.”
Tekst: Eddy Veerman
Foto: Clubfotograaf John Loch
