HV KRAS/Volendam Inside met André en Ingrid
Een echtpaar dat al enige tijd actief is als vrijwilliger bij HV KRAS/Volendam zijn André Spaargaren en zijn vrouw Ingrid.
Op de vraag hoe het echtpaar uit Voorhout in contact is gekomen met een handbalvereniging in Volendam, vertelt André dat hij bij touringcarbedrijf van Fraassen Traveling werkte en onder meer als vaste chauffeur op de handbal bus reed van het eerste herenteam van HV KRAS/Volendam. “Maar ook heb ik meerdere malen de teams van Dames 1 en Heren 2 door Nederland rondgereden.” vertelt André. Vandaar dat hij de club en zeker veel spelers leerde kennen en zij André ook. Het leidde tot de band die in eerste instantie alleen tussen André en HV KRAS/Volendam is ontstaan.
Wel successen meegemaakt
“Helaas,” gaat André verder “heb ik de echte gloriejaren van de Heren 1 niet meegemaakt. Wel was ik erbij toen het eerste team in 2015 de supercup wist binnen te slepen en de NHV-beker in 2019. Op een haar na was HV KRAS/Volendam in 2019 in Limburg ook kampioen geworden tijdens de derde wedstrijd in de ‘Best of Three’. In de laatste seconde scoorde Lions KEMBIT het winnende doelpunt en werd kampioen.”
Naar Macedonië, een belevenis
Ook reisde André mee met buitenlandse reizen van Heren 1. “Ik ben een keer met mijn vrouw Ingrid mee geweest naar Macedonië. Dat was echt een erg leuke reis. Weliswaar was er geen winst voor Volendam, maar wat een aparte sfeer in de sporthal daar! Ondanks de winst voor de Macedoniërs kregen de scheidsrechters het zwaar te verduren met het thuispubliek.” weet hij zich nog te herinneren.
Jorn Smits vergeten
Wat André vooral is bijgebleven is dat hij en de rest van de passagiers Jorn Smits een keer hebben laten staan op een parkeerplaats van een wegrestaurant. “Er zat uiteraard niets anders op dan weer om te draaien om hem alsnog op te halen.” aldus Spaargaren.
Ziekte gooide roet in het eten
André moest ten gevolge van zijn suikerziekte zijn werk als chauffeur neerleggen. “Mijn suikerziekte begon zo’n vijftien jaar geleden. In het begin was dit onder controle te houden met medicijnen, maar op een gegeven moment raakte de zenuwen in mijn voeten beschadigd waardoor ik niet voelde dat ik wondjes aan mijn voeten kreeg. Dit was zeer pijnlijk en het werd zo erg dat in juni 2019 mijn rechteronderbeen moest worden geamputeerd en in februari 2020 mijn linkeronderbeen. Na mijn revalidatie loop ik met twee protheses en kan ik zo goed als alles weer.”
Hoe heb je die amputaties ervaren?
“Als heel erg vervelend. Eigenlijk had ik al langere tijd veel last van mijn rechtervoet en kon ik niet meer voor de volle 100% alles doen. “Maar het rijden met de Heren 1 van Volendam vond ik te leuk om op te geven. Net als het werk in de kantine van de Opperdam dat ik later ben gaan doen. Erg gezellig samen met Kees achter de bar en het contact met veel mensen. Ook ging ik meewerken met de bordenploeg, maar helaas was mijn deelname aan deze groep van korte duur. Dat ging echt niet meer met mijn voet.”
Graag weer vrijwilliger
Op de vraag of hij wel weer als vrijwilliger in de kantine komt helpen, antwoordt André enthousiast: “Ja zeker, als de kantine weer open mag, hoop ik weer te kunnen helpen. En ook als Koningsdag weer gevierd kan worden, zodat ik samen met mijn vrouw Ingrid weer hamburgers kan verkopen voor de vereniging. En uiteraard wil ik ook weer lootjes verkopen aan de deur zodra dat weer kan en mag.”
Handbal, rode draad in mijn leven
Dan neemt Ingrid het woord van André over en vertelt dat André altijd thuiskwam met enthousiaste verhalen over het handbal in Volendam. “Handbal loopt als een rode draad door ons leven,” gaat ze verder. “Mijn zusjes hebben jarenlang in de eredivisie gespeeld bij Foreholte Dames 1 in Voorhout. André is ook lang vaste chauffeur geweest van dit team. Samen met mijn moeder ging ik altijd mee naar de uitwedstrijden en zo hebben André en ik elkaar 36 jaar geleden ontmoet. “Nu samen naar Volendam gaan en handbal op hoog niveau meemaken is voor mij echt fijn en genieten.”
Ook vrijwilligster geworden
Maar Ingrid is al lang niet meer alleen toeschouwer van de wedstrijden in Volendam. “Een paar jaar geleden gaf Joke Zwarthoed aan dat het wedstrijdverslag via de app bij de thuiswedstrijden en de scores van deze wedstrijden bijhouden wel erg veel was. Toen heb ik aangeboden de app van haar over te nemen. Het is hard werken en goed op letten, want je wil natuurlijk alles goed doorgeven aan de Volendam appgroep, die inmiddels uit meer dan honderd mensen bestaat. Omdat ook Betty Zwarthoed op een gegeven moment extra handjes nodig had bij de entree van de Heren 1 wedstrijden, ben ik nu ook bij de deur te vinden op wedstrijddagen.” vertelt Ingrid.
Coronatijd valt voor ons mee
Hoe ervaren jullie de huidige coronatijd?
“Voor ons valt de coronatijd mee,” antwoordt Ingrid. “We zijn allebei tot nu toe gezond gebleven. André brengt sinds ruim een half jaar bestellingen voor de lokale bakker rond in Voorhout. En ik werk gewoon vier dagen, waarvan twee op kantoor en twee dagen thuis, als planner bij een bedrijf dat borstimplantaten maakt. We zitten dus niet opgesloten in huis, maar doen gewoon ons ding. De handbal en de gezelligheid bij de vereniging missen we wel. En ook het contact met de andere vrijwilligers bij Heren 1 wedstrijden wordt gemist.”
Tot slot vertellen ze beiden dat ze het erg naar hun zin hebben bij Volendam. “We rijden met veel plezier iedere keer de vijftig minuten naar de Opperdam en hebben echt het idee dat wij welkom zijn en dat ons vrijwilligerswerk wordt gewaardeerd.” besluiten André en Ingrid.
