HV KRAS/Volendam Inside met Christine Mansour
Kennismaking met Europese cultuur
Afgelopen juni kwam de 27-jarige Amerikaanse Christine Mansour op verzoek van trainer Mark Ortega naar Nederland. “Hij belde me op en vroeg of ik naar Nederland wilde komen om bij HV KRAS/Volendam te komen spelen. Omdat ik al vier jaar handbalde, wilde ik dat wel om meer te leren over het zaalhandbal dat in Nederland wordt gespeeld en ook om het leven in Europa te leren kennen. Ik ben heel blij dat ik naar Volendam ben gekomen en kennis heb gemaakt met de Europese cultuur.”
Beachhandbal versus zaalhandbal
Heb je ook in Amerika al gehandbald? “Ja, vier jaar, maar met het Nederlandse handbal ben ik nog niet zo bekend. Ik heb in het verleden eerst gebasketbald, toen gestart in een indoor handbalteam en omdat de trainer vond dat ik talent had, vroeg hij of ik belangstelling had mee te doen met het Amerikaanse nationale team? Ik mocht zelfs mee naar een internationaal toernooi, maar dat ging helaas niet door. Ik ben toen uit beeld geraakt, ook omdat ik me veel meer ging toeleggen op beachhandbal. Dat voelde meteen als mijn sport en heb ik vier jaar gedaan. Het verschil tussen beachhandbal in het warme en zonnige San Diëgo en het binnen spelen in een koud, vrij nat Volendam is best heel groot.”
Je hebt in verband met de coronapandemie nog niet veel kunnen trainen?
“Dat klopt,” gaat Christine verder, “maar ik heb inmiddels toch wel het verschil tussen beachhandbal en handbal in een zaal ontdekt. Ik ben helemaal niet gewend aan mijn plakkerige handen tijdens het spelen met hars. Het spel gaat ook enorm snel en efficiënt. Iedereen kan vangen, gooien en is sterk. Het is jammer dat ik niet meer heb kunnen trainen en spelen. Ik wilde namelijk veel kennis mee terug nemen naar Amerika. In de Verenigde Staten kennen maar weinig mensen handbal. Als ik hier een sportwinkel in loop, is het voor mij echt smullen.”
Verliefd op Volendam en omgeving
“Ik ben nog steeds verliefd op Volendam en de omgeving van het dorp. Nederland is prachtig met al die oude huizen en boten. En ik vind de mensen hier geweldig: aardig, geduldig en open. Het grote verschil met de Verenigde Staten is dat ze het ook menen als ze iets vriendelijks tegen je zeggen.”
Op de vraag wat ze nu tijdens de coronacrisis doet, vertelt Christine enthousiast dat ze via HV KRAS/Volendam bij de sponsor Schoonmaakbedrijf Succes mee mag helpen op de marketingafdeling. “Ik hou werkelijk van het team bij Succes. De bedrijfscultuur is ‘groots’; ik verveel me daar geen minuut. Verder ben ik in de gelegenheid om vanwege mijn videografische activiteiten veel van Nederland te zien. De meest memorabele shoots die ik tot nu toe heb gemaakt, zijn wel de opnames van Succes medewerkers die ’s nachts de lege tunnels van het Centraal Station van Amsterdam schoonmaakten. Ik ben zo dankbaar dat ik via HV KRAS/Volendam de kans heb gekregen door te groeien.”
Hoe vind je over het algemeen het manier van leven in Nederland?
“Ik hou van Nederland. Op het moment dat ik hier aankwam, werd ik al verliefd op jullie cultuur. Wat ik echt waardeer is de rechtlijnigheid, de openhartigheid en vooral de authenticiteitvan de Nederlanders. Het lijkt erop dat de meeste Nederlanders zelfbewust zijn en echt niets achterhouden. Zij praten vrijelijk over van alles en nog wat. Iets dat mij ook opvalt is dat de mensen hier vrij actief zijn. Ze schromen niet om met regen toch te gaan fietsen. Komende uit Californië, waar het bijna altijd mooi weer is, leer ik hier pas om zonnige dagen te gaan waarderen, zelfs als de temperatuur rond het vriespunt is.”
Christine vervolgt: “Maar ook het welkom in Nederland door zo’n ongelofelijk warme en liefhebbende familie heeft grote indruk op me gemaakt. Het maakt het mogelijk om een kijkje te krijgen in het dagelijks leven en de intimiteit van mijn gastgezin. Ik had me geen betere plek kunnen wensen. Soms moet ik een stapje terugzetten om me te realiseren dat ik al na vier maanden mensen die ik nooit eerder heb gezien, beschouw als familie. Het is voor mij een bijzondere levensfase om bij mensen te zijn die mij met open armen hebben ontvangen en mij in hun gezin hebben opgenomen. Ofschoon Covid mijn handbalplannen heeft verstoord, ben ik dankbaar omdat ik in staat was deze tijd door te brengen met mijn gastgezin.”
Ongeluk met scooter
Je hebt een ongeluk gehad? Hoe is dat gebeurd? Christine antwoordt dat het maar vijf keer per jaar regent in Californië. “Ik ben daarom helemaal niet gewend aan glibberige wegen zoals je die hier hebt tijdens of na regen. Op een avond reed ik op mijn scooter in het donker nadat het had geregend. Ik ging een bocht om en mijn voorband slipte weg op een rioolput. Ik ging hard onderuit en kwam op mijn kaak terecht. Je denkt zoiets nooit mee te maken tot het je overkomt. Ik droeg wel een helm, maar niet zo een met een lage gezichtsbescherming. Op dat gebied heb ik mijn lesje geleerd. Met een ambulance ben ik overgebracht naar het UMC Amsterdam, waar ik de best mogelijke medische ervaring van mijn leven had. De artsen en verpleging waren absoluut formidabel. In een mum van tijd werd ik aan mijn kaak geopereerd en waar twee metalen plaatjes zijn aangebracht. Mijn revalidatie kon beginnen.”
Op de vraag hoe het nu met haar is, vervolgt ze: ”Als ik nu naar mezelf kijk, kan ik bijna niet geloven dat ik een gebroken kaak heb opgelopen. Daarom ben ik ook zo dankbaar voor degoede zorg van de artsen en verpleging van het UMC. Ik heb nu alleen nog oorpijn, veroorzaakt door de grote druk van de zwelling van mijn kaak die ik na mijn val heb gehad. Als de druk tijdens het sporten te groot wordt, voel ik die pijn in het onderste deel van mijn kaak. Maar voor de rest is het alweer een stuk beter met me. Ik kan gelukkig het meeste voedsel weer normaal eten en focus me nu op mijn verdere genezing.”
Plannen voor de toekomst
“Dat is nog een grote vraag, zeker gelet op de huidige Covid-problemen,” vertelt Christine. “Ik wil alles wat nog over blijft van dit seizoen benutten voor sport en als corona het toelaat, wil ik van de zomer weer gaan beachhandballen. Ook wil ik natuurlijk Succes blijven helpen, waar mogelijk. Ik weet nog niet zeker wat de toekomst voor me in petto heeft, maar ik weet wel dat de tijd in Nederland mij in hoge mate positief heeft beïnvloed. Daarvoor wil ik alle betrokkenen bij zowel HV KRAS/Volendam als Succes veel dankzeggen. Verder hoop ik op nog veel gezellige ontmoetingen, zoals Nederlanders dat noemen.”
