Evan de Lange over zijn verleden, heden en toekomst
Keeper Evan de Lange begon zijn carrière bij Dios. Vervolgens heeft hij op jonge leeftijd grote stappen gezet wat hem aan het begin van het seizoen in Volendam bracht. Evan heeft gelijk laten zien wat hij waard is en is een goede toevoeging tot het jonge, ontwikkelende, team.
De opa van Evan was verzorger bij Dios en zo kwam hij in de handbalwereld terecht. Voor zijn geboorte was de vader van Evan ook keeper geweest en zijn oma speelde in het nationale team van Slovakije. Zijn familie was dan ook erg trots dat hij voor handballen had gekozen. “Ik kom uit een handbalfamilie. Ik leerde van mijn vader, buiten de training om, heel veel en dingen die hij deed ging ik nadoen en proberen. Mijn familie is nu ook nog heel erg betrokken bij mijn handbal. Als mijn opa en oma kunnen komen dan zijn ze er. Dankzij mijn opa ben ik op handbal gegaan en ik heb ik heel veel van hen geleerd. Ze zijn er altijd voor me”.
De carrière van Evan heeft zich snel ontwikkeld: “Precies een jaar terug was ik nog A-jeugd bij Quintus. Rond deze periode vorig jaar heb ik mijn debuut gemaakt bij Quintus 1. Na die wedstrijd ging ik elke week mee. Eigenlijk ging het altijd prima, nooit problemen gehad en een stijgende lijn te pakken gekregen. Op een gegeven moment is dat wel voorbij, toen was de hype er een beetje vanaf en moest ik leren om daar mee om te gaan. Als je nieuw bent, zeker als keeper, en je doet gekke dingen zoals een beweging die niet iedereen verwacht dan is het nog bijzonder. Als na een tijdje iedereen de video’s heeft bekeken dan wordt het zoeken, samen met de mensen om je heen, naar verbeteringen. Ik heb toen gelukkig de mensen om me heen gehad om te leren hier mee om te gaan. Je kunt niet altijd blijven stijgen en van de momenten dat het tegen zit leer je het meest. Dan moet je de kop omhooghouden en doorgaan”.
Door zijn succes bij Quintus is hij benaderd door Volendam: “Ik werd rond eind november, begin december benaderd door Volendam. Voor mij was het allemaal nieuw en ik wist niet hoe ik het moest bevliegen. Ik was jong en ik vond het allemaal wel prima. Ik wilde vooral gewoon handballen en plezier hebben. Toen ik hoorde dat Geert Hinskens en Gerrie Eijlers coach en assistent coach werden, hakte ik de knoop door. Omdat ik ze beide al kende voelde het vertrouwd”.
Evan is met zijn achttien jaar in een nieuw, maar ervaren team terecht gekomen. Hierover zegt hij: “Voor mij is het nooit anders geweest om als ‘jonkie’ de oudere, meer ervaren spelers, te moeten aansturen. Ik moet wel, want de ballen komen wel. In groepsdynamiek ben ik niet iemand die vanaf dag één mijn bek open trekt of naast mijn schoenen loopt, maar ik laat niet over me heen lopen. Ik sta wel mijn mannetje als het moet en ik denk wel dat dat heeft meegeholpen met het groepsproces voor mij als keeper. Daarnaast is de sfeer in het team echt geweldig. Ik zou het niet anders willen hebben. We zijn allemaal nog aan het zoeken en we kijken hoe we het samen kunnen doen. Ik woon samen met Wessel Blokzijl, Robin Nagtegaal en Craig McClelland. Ik ben heel erg blij dat ik samen woon met Craig, onze grote schotse vriend. We kunnen van elkaar leren en samen groeien. We spelen natuurlijk heel anders. Hij is vrij groot en ik moet het vooral hebben van mijn reactie en mijn snelheid dus we zien ook elkaars minpunten en we kunnen daarvan leren”.
Op de vraag wat Evan nog als ontwikkelpunten voor zichzelf ziet, antwoordt hij het volgende: "Op persoonlijk vlak ben ik nooit tevreden. Er is altijd ruimte voor verbetering. En dit heeft ook mijn focus: leren, leren, leren. En natuurlijk genieten van de mooie momenten, zoals winnen tegen Green Park/Aalsmeer of Sporting pelt. Of als we een zwaar bevochte wedstrijd hebben gehad die we dan over de streep trekken. Dat is dan wel genieten op dat moment, maar dan is het de volgende dag wel weer aan de bak, want er komt weer een wedstrijd aan. Ik kijk erg uit naar het aankomende anderhalve jaar dat ik hier nog mag zijn. Ik heb er heel veel zin in. Vooral na de wedstrijden. De sfeer hier is wel echt anders dan je bij andere verenigingen ziet. Af en toe vind ik het echt jammer om naar huis te gaan. Het echte clubgevoel is hier nog echt. En daar hou ik wel van. Ik ben blij dat ik er nog een tijdje zit”.
Over zijn uiteindelijke doel zegt Evan het volgende: “Ik wil gelukkig worden en doen wat ik leuk vind. Ik heb altijd al gezegd: ik wil dat ik het voor mezelf kan verantwoorden en het maakt me niet uit wat andere mensen vinden. Of ik nou linksom ga of rechtsom, mensen zullen altijd wel ergens iets van vinden en dat is lekker hun probleem. Zolang ik het voor mezelf maar kan verantwoorden”.
Foto: clubfotograaf John Loch
