Jongens D1 Sluit Seizoen Af op het Zand van ZAP
Voor de allerlaatste keer dit seizoen trok de D1 eropuit. Zonder wervelwind Shane, die met een gekneusde teen thuisbleef, en de onverzettelijke Wessel, maar met de last-minute opgeroepen Wick als vervanging, vertrokken we vol goede moed naar Breezand.
Voor het eerst dit jaar mochten we het zand betreden onder een stralend zonnetje, wat een positieve invloed op ons had. De eerste set van het toernooi waren we onnavolgbaar. Daan en Dean wisselden elkaar af in het doel en waren beiden niet te passeren. Dean speelde met lef en scoorde zelfs enkele tweepunters door vanuit zijn eigen doel in dat van de tegenstander te gooien. Deze eerste set speelden we alsof we dit al jaren deden. Vliegers en pirouettes wisselden elkaar af. De verdediging stond als een blok en werkte hard. Met een enorm krachtverschil wonnen we deze wedstrijd uiteindelijk met 2-0.
Wedstrijd twee was een ander verhaal. We varieerden wat in de opstelling, waardoor het weer even zoeken was. Hoewel we in beide sets dichtbij kwamen, lieten we ons toch overrompelen en verloren met 2-0. Maar ondanks dat, mochten we de finale spelen.
Gebrand om te winnen schoten we uit de startblokken. Onder leiding van Rene had de verdediging met Sem en Damian alles onder controle. Ze wisten foute aanvallen uit te lokken bij de tegenstander, onderschepten ballen en creëerden zelfs uitsluitingen. Ballen werden geblokt, en als er toch iemand doorheen kwam, stond er altijd nog een van onze weergaloze keepers klaar.
Aanvallend waren Loege, Kent en Wick flitsend. Loege wist keer op keer druk te zetten, waardoor Kent in stelling werd gebracht om een pirouette te maken. Deed hij dit met een schijnbeweging, dan werd het een vlieger naar Wick. Hoewel het spel op blote voeten wordt gespeeld, leek het alsof Wick springveren onder zijn schoenen had. Als geheim wapen hadden we specialist Tom, die van grote afstand kwam aanstormen, naar binnen ging en regelmatig wist te scoren. Overtuigende winst in de eerste set.
Set twee zouden we wel even pakken, maar helaas kregen de zenuwen ons ook te pakken. Ineens werd het een spel waarbij de aandacht vooral naar het scorebord of de scheidsrechter ging. Dat betekende verlies en 1-1 in sets.
We moesten onze eerste shoot-outs ooit spelen. Dat had nogal wat voeten in de aarde, want de jongens waren behoorlijk zenuwachtig en kakelden als kippen. Luisteren naar de coaches en scheidsrechter was onder deze spanning te veel gevraagd. De shoot-outs verliepen verre van vlekkeloos. De ballen kwamen veelal niet aan, belandden in het zand of werden gemist.
De jongens waren behoorlijk gedesillusioneerd na dit onnodige verlies in de finale. Hoewel de tweede plek een prachtige prestatie was, bij pas ons tweede beachtoernooi, werd die mening aanvankelijk niet gedeeld. Eenmaal thuis, toen de emoties wat bedaard waren, won de trots het van de teleurstelling.
Een mooi eind van een prachtig seizoen voor de D1.
