Portret Leon Bal: analist en scout KRAS/Volendam
Leon Bal is een vrijwilliger die vooral achter de schermen zijn bijdrage levert aan KRAS/Volendam. De vader van Jari Bal – spelend in Jong BodyResults/Volendam – is videoanalist en datascout voor de handbalvereniging. In gesprek met KRAS/Volendam vertelt hij over zijn vrijwilligerswerk, analyses van spelers en zijn herstel na een waarschijnlijke besmetting met het coronavirus.
Vader en zoon Bal maakten in 2018 de overstap van The Dome/Handbal Houten naar KRAS/Volendam. “Omdat Jari graag bij een topclub wilde spelen. Zelf was ik bij Houten destijds teammanager van de Jongens A1, terwijl ik eerder al keeperstrainer was in de jeugd."
“Bij KRAS/Volendam kreeg ik al vroeg in het seizoen de vraag of ik als ouder bereid was een steentje bij te dragen”, vertelt Bal. “Ik heb toen aangeboden de wedstrijden te filmen, zodat de staf beelden kon gebruiken in de trainingen en bij hun wedstrijdcoaching. In twee seizoenen heb ik slechts één wedstrijd gemist. Dan was een uitwedstrijd van de Jongens A1 tegen Tachos. Voor mij niet zo erg, maar volgens Jari was dat zijn beste wedstrijd ooit. Het is jammer dat we juist die nu niet op camera hebben.”
Naast zijn bijdrage als videoanalist is Bal ook betrokken als datascout. “Ik ondersteun onder meer trainer Hans van Dijk met beelden en rapporten van wedstrijden en tegenstanders. Je kunt heel breed en diep naar sporters kijken en haar analyseren. Als mijn bevindingen ook daadwerkelijk gebruikt worden heb ik echt het gevoel dat ik een bijdrage lever.”
Opleidingssysteem
Hoewel Bal veel met de handbalsport bezig is, is hij zelf van origine een voetballer. Zo is hij ook in deze balsport weer trainer geworden. “Voor het tweede opeenvolgende jaar heb ik de leiding over het tweede vrouwenteam van CSW uit Wilnis. Zij kwamen afgelopen seizoen uit in de derde klasse. Ik zie mezelf graag als een trainer die vooral werkzaam wil zijn in een opleidingssysteem. Het beter maken van spelers is iets dat mij het meeste aanspreekt en waar ik veel tijd in steek.”
Ook de werkzaamheden bij KRAS/Volendam ziet Bal als een mooie uitdaging. “Ik weet heel goed dat het een topclub is. Het is een mooie uitdaging deel uit te maken van een team rond zo’n topclub en de prestaties zoveel mogelijk te optimaliseren. Zo vraagt dat team zich vaak af hoe de best mogelijk prestatie geleverd kan worden en wat daar voor nodig is. Zelf geloof ik heilig in beeldmateriaal. Dat liegt niet.”
Zo heeft Bal geleerd te zien welke competenties een speler nodig heeft om beter te worden. “Voordat ik keeperstrainer bij Houten werd heb ik veel contact gehad met deskundigen. Veel van hen waren trainers en coaches, waaronder Hans van Dijk. Verder heb ik gewerkt als sportverslaggever en sprak toen regelmatig met toppers en soms internationals uit de handbalwereld. Ook heb ik ooit het geluk gehad een keeperstraining van Debbie Klein te mogen filmen en kon ik een besloten training van de Oranjedames bijwonen. Daar wordt je eigen kennis niet minder van.”
Diagnose: waarschijnlijk corona
Nog voordat Nederland in lockdown ging als maatregel tegen het coronavirus kreeg Bal direct te maken met de ziekte. “Mijn temperatuur hoort normaal rond de 36,2 graden te liggen. Toen was mijn lichaamstemperatuur op sommige momenten 38,5 graden. We hebben contact gezocht met de huisarts en de GGD, maar konden nog niet worden getest. We moesten er vanuit gaan dat we het virus hadden. Dat hield in dat we iedere dag moesten meten, rustig aan doen en hopen op verbetering. Die periode heeft in totaal bijna drie weken geduurd. Toen kwam er een beetje herstel. Ik voelde in die tijd allerlei dingen. Zo heb ik wat benauwde momenten gehad, verstopte luchtwegen en had ik soms geen smaak in mijn mond. Ook sliep ik slecht en had ik last van koortsdromen, waar je in ieder geval niet uitgerust van wakker wordt.”
“Van de GGD moesten we voor twee weken in quarantaine”, vervolgt Bal. “Als de situatie zou verergeren moesten we weer bellen. Maar we mochten niet langskomen. Het begon bij mijn dochter Alyssa, daarna werd mijn vrouw ziek en ik was als derde. Jari raakte niet besmet, maar ging wel in thuisquarantaine. Hij zat vooral achter zijn spelcomputer en was bezig met zijn huiswerk. Overdag kon hij gelukkig de boodschappen doen in de soms bijna lege supermarkt. De twee gekke weken waarin al het toiletpapier werd gehamsterd heb ik zelf niet meegekregen. Ik mocht namelijk niet naar buiten.”
“Mijn vrouw en ik werken beiden in de zorg en begeleiding, maar konden in de quarantaineperiode geen klanten bezoeken. We waren al snel afhankelijk van programma’s als Google Duo, Microsoft Teams, Zoom, FaceTime en WhatsApp.”
Na enkele weken waren de eerste verbeteringen zichtbaar. “We voelden ons beter. We hebben weer de huisarts en GGD gebeld, maar zij wilden ons nog steeds niet testen. Dat was alleen bedoeld voor ziekenhuispersoneel. Na die periode van drie weken mochten we van de GGD weer naar buiten. Nog altijd zonder test. De grootste ellende was toen wel achter de rug, maar het heeft mij nog een kleine maand gekost om echt fit te worden.”
Een bizar afscheid
Ook in het persoonlijke leven heeft het coronavirus zijn sporen achtergelaten. “In de periode dat ons gezin ziek was kreeg mijn moeder na de ontdekking van longkanker ook een herseninfarct. Oma Bal is altijd groot supporter van Jari geweest en was de eerste in de familie die handbal speelde. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis, maar wij mochten haar niet opzoeken. Toen ze even leek op te knappen werden er plannen gemaakt voor overplaatsing naar een revalidatiecentrum in Vinkeveen. Toen we zelf weer beter waren hebben we haar daar nog twee dagen kunnen bezoeken. Dat bleken achteraf haar laatste dagen te zijn. Het heeft ons veel pijn gedaan dat we haar niet eerder mochten opzoeken.”
Oma Bal is uiteindelijk op 8 april overleden. “De gehele uitvaart en gang naar het crematorium zijn de meest bizarre gebeurtenissen van ons leven. Mijn zus en haar gezin zaten vast in Canada en konden niet komen. Er was geen condoleance mogelijk. Het laatste afscheid werd met een erehaag op een parkeerterrein gedaan. Daar mochten slechts dertig mensen bij aanwezig zijn en ook na afloop mochten we niet bij elkaar komen.”
“Voor de mensen die niet mochten komen heb ik de ervaringen die ik bij KRAS/Volendam heb opgedaan kunnen inzetten. Via mijn Youtube-kanaal heb ik een livestream opgezet van de uitvaartdienst. Zo hebben veel mensen, waaronder mijn zus en haar gezin, het toch nog kunnen bijwonen.”
Tekst: Handbal Volendam / Jaap Buijs
