Weer een zaterdag zonder wedstrijd. Voor de zoveelste keer dit jaar lukte het de tegenstander niet om een representatief team op de been te brengen. Omdat onze jongens altijd willen handballen en we de zaal wel al toegewezen hadden, hebben we het kalenderjaar afgesloten met een unieke ouder-kindtraining. Hoewel het plan last minute werd bedacht hebben alle vaders hun werk neergegooid; er kon even geen fiets gekocht worden, Foe ging een uurtje later open, menig computer had de tijd om te updaten, klusjes werden verschoven en zo stond iedereen samen met zijn vader en soms ook broer of zus erbij om 9.00 in de Opperdam. Aan enthousiasme en opkomst geen gebrek. Geweldig!
Er werd wat warmgelopen, de armen werden losgedraaid, de dribbelskills werden getest en daarna was het tijd voor de strijd tussen jong en oud. Rennen, dribbelen en doorgaan: de eerste estafette werd met groot gemak gewonnen door… de kinderen! Dat konden de vaders zich natuurlijk niet laten gebeuren. De matten werden dichterbij elkaar gelegd, de ballen zover mogelijk naar voren en de vaders sprinten voor wat ze waard waren. Ze hadden alleen niet gerekend op hulp van buitenaf en zo bleef deze ronde onbeslist vanwege vals spel. Dat maakte de lol erom alleen niet minder.
Bij een goede training hoort natuurlijk een partijtje. Ouders en kinderen werden verdeeld, zodat de volwassenen niet naast elkaar op de cirkel hoefden te staan en daarna barste de strijd los. We zagen de mooiste acties, soms wat onwennige ouders, maar vooral zagen we heel veel plezier bij zowel vader als kind. Het was een groot succes. Ik hoop dat de spierpijn de dag erna meevalt, dat alle gekneusde pinken weer genezen en dat jullie volgende keer weer met dezelfde instelling mee zullen doen. Ik heb genoten.