Zweed Filip Pettersson is dankbaar voor avontuur in Volendam
Artikel uit de Finalekrant van HV KRAS/Volendam en NIVO
GEKOMEN ALS JONGEN, VERTREK IK ALS EEN MAN’
Toen Volendam dinsdagmorgen ontwaakte, zat Filip Pettersson in de auto, naast zijn vader, terug naar huis. ,,De ene dag speel je een finale en de dag erop neem je afscheid van iedereen. Dat is moeilijk, maar ik weet dat ik terug ga naar mijn vrienden en familie, dat geeft een goed gevoel”, zegt de rechterhoekspeler, die dit seizoen op uitleenbasis bij HV KRAS/Volendam wilde doorgroeien. Hij keert terug naar zijn club Ystad IF, dat een jaar geleden EHF Cup-finalist was.
Op dat moment in zijn carrière was de situatie voor de toen 21-jarige Pettersson een beetje uitzichtloos. ,,Ik wilde meer speeltijd dan ik kreeg, dat was nodig voor mijn ontwikkeling. Dus ik hoopte op een avontuur. Toen ‘Volendam’ op tafel kwam, leek me dat echt cool om te doen. Verandering van omgeving was goed voor mij. Er waren opties voor mij in Zweden en Noorwegen, op een lager niveau, maar deze stap voelde beter voor mij. Het hielp uiteraard dat Zweedse jongens als Alex Binderis en Zlatko Pavicevic hier al waren en zouden komen. Alex hielp me met alles in het begin.” Volendam was het grote onbekende voor hem. ,,Ik kende de Nederlandse competitie niet. Als wij zuidelijk kijken, dan kijken we naar grote handballanden als Duitsland en Frankrijk. Nederland ligt verscholen als het ware, maar ik was best verrast met het niveau, het was beter dan ik vooraf dacht. Hij kwam van Ystad. ,,Een club waar ik al speelde sinds mijn jeugdtijd, dus ik heb veel gevoelens bij die club. Waar het ook professioneel is. Die club heeft me gemaakt tot wie ik ben geworden. Volendam is wel verschillend, maar het was hier meteen heel goed, met de vele vrijwilligers, die zoveel goeds doen. Die mensen ben ik zo dankbaar. Als je niet zo’n groep mensen hebt, heb je geen club.”
Hij eist veel van zichzelf. ,,Ik wil altijd goed spelen, maar ik kan niet meer doen dan mijn best. Ze hadden verwachtingen hier, want ik kwam van een betere competitie. Dus ik moest een rol pakken, sleutelspeler zijn, dat vond ik geen probleem. Maar in het begin was het heel vreemd, je gaat weg van je familie en vrienden, ik kwam in een ander land op eigen benen te staan terwijl ik altijd bij m’n ouders had geleefd. Het gaf een onzekere situatie en ik moest absoluut wennen en aanpassen. Daarom was het spel in het eerste deel niet zo goed als dat ik wilde. Maar na een paar maanden voelde ik me comfortabel, ik ben ook tevreden met hoe ik daarna van waarde was voor de club. En het is goed geweest voor mijn persoonlijke groei. Ik kwam hier als een jongen en vertrek als een man.” In de eerste wedstrijd tegen Aalsmeer liet de Zweed zich niet afstoppen door doelman René de Knegt. Bij de keren dat de rechterhoek werd ingeschakeld, had de keeper het nakijken. ,,Ik was zó gefocust, wilde zo graag die finales winnen. Vooral als hoekspeler is het een mindgame tussen mij en de keeper. Je moet verschillende schoten kunnen nemen en hem laten denken dat hij weet wat ik ga doen. Dat lukte in die wedstrijd goed."
,,Het was jammer dat we als ploeg niet toonden, wat we de maanden daarvoor wel deden. Ik vond het vanzelfsprekend dat we als ploeg met veel nieuwe jongens aan elkaar moesten wennen en tijd nodig hadden om er in te komen. Iedereen wil zichzelf laten zien. We komen van verschillende landen, die internationale dynamiek vond ik interessant. Dan speel je ook volgens verschillende handbalstijlen. Ik had wel eens discussies met Abou (Fofana, red.). De Zweedse handbalstijl is spontaan, de Franse heeft meer vastgestelde regels.”
Langzaam maar zeker vonden ze elkaar steeds beter, maar in de finale was dat maar kort het geval. ,,Wij haalden niet ons niveau, Aalsmeer heeft ons op alle fronten afgetroefd. Ik was heel erg teleurgesteld. Dan kruip ik in m’n hoofd, laat geen emoties zien. Dat is net als bij het definitieve afscheid. Veel mensen huilden, zo ben ik niet. Maar ik hoop deze mensen wel weer eens te ontmoeten en ga zeker een keer terug naar Volendam. Vooral die mensen van de club. Met Jan Kwakman raakte ik bijvoorbeeld in gesprek over de oorlogstijd en dat vond ik erg interessant. Dat ging bijvoorbeeld over de armoede die ze hier hadden.” Oorlog is het voor Pettersson ook als hij in het veld staat, op een andere manier geïnterpreteerd dan. ,,Dan zit ik helemaal in de wedstrijd. Daarbuiten ben ik anders. ‘Origineel’, zo beschreef een ploeggenoot mij bij het afscheid. Ik ben mezelf, wat een ander van me denkt, bepaalt niet hoe ik me gedraag.” Hij heeft er vrienden voor het leven bij gekregen. ,,Alex gaat ook terug naar Zweden en we spelen komend seizoen tegen elkaar, dan ontmoet ik hem weer. Ik ga hem zeker opzoeken in Stockholm. We woonden immers dit jaar samen, hij is een jaar lang mijn partner geweest”, lacht Pettersson. ,,Er is een band gegroeid. Zo heb ik meer nieuwe vriendschappen gesloten en daar ben ik heel dankbaar voor. Ook naar mezelf, dat ik deze keuze heb gemaakt.” De tien uur durende autorit ging hij met een goed gemoed aan. ,,Niet alleen omdat het vakantie is, maar ook omdat ik bij mijn club Ystad weer verder kan bouwen. Daarover heeft de trainer me al ingelicht. En ondertussen heb ik examens gedaan en ontwikkel ik mezelf ook richting een maatschappelijke loopbaan. Ik zal er álles aan doen om nog het hoogst mogelijke te bereiken met handbal, maar ik besef ook dat er meer in het leven is dan dat."
Tekst: Eddy Veerman
Foto: clubfotograaf John Loch
